اینجا بهشت روی زمین است...

اولین قدم را که می‌گذارم و وارد می‌شوم، تفاوت را احساس می‌کنم حتی با یک وجب قبلش...

اینجا همہ چیز برایم مفهوم دیگری دارد، فرق می‌کند...

اینجا بهشت روے زمین است... و بالا‌ترین درجہ این بهشت براے من جایے است کہ از هیچ کس نام و نشانے باقی نمانده و همہ یکسان‌اند...

گویی همہ گم شده‌اند تا من و تو پیدا شویم...

قطعہ ۴۴ را می‌گویم...

نمی‌توانم اینجا را با قبرستان مقایسه کنم...

سکوت قبرستان مرا بہ وحشت می‌اندازد و اینجا آرامم می‌کند...

مگر سکوت با سکوت فرق می‌کند؟؟

پاسخی برای سوالاتم ندارم، فقط این را می‌دانم که:

رشتہ‌ای بر گردنم افکنده دوست..
می‌کشد هرجا کہ خاطر خواه اوست...