هر پنج‌شنبه را آغاز می‌کنم...

خورشید پنجشنبه که غروب می‌کند، چیزی در دلم فرو می‌ریزد...

انگار دست‌هایی آلودگی‌هایم را پاک کرده‌اند و من طاهر شده‌ام، ترس دارد شروع دوباره...

من هر پنجشنبه را به شوق اینکه بهتر شروع خواهم کرد‌، آغاز می‌کنم...

امروز هم در میانه غبارروبی این سنگ‌ها، وقت آبیاری گل‌ها، هنگام پررنگ کردن نوشته‌های روی مزارتان، حتی موقع خواندن زیارت عاشورا، تمام اندیشه‌ام این بود که چقدر همه‌مان پاک‌تر شده‌ایم درست مثل این سنگ‌های سپید...

گزارش کار امروزمان، پاک کردن دل‌هامان است که کاش تا هفته بعد، غبار غفلت نپوشانده باشدش...

ای بی‌ نشانه‌ترین بی‌نشانه‌ها

آرام در این کوچه‌ها قدم میزنی، بالاسر هر مزار مکثی می‌کنی، چیزی زیر لب می‌خوانی، لابد زیارت عاشورایی آیه قرآنی....

هرچند دقیقه یک‌بار می‌نشینی روی یکی از همین نیمکت‌های سنگی، دست می‌گذاری روی پهلویت و دوباره بلند می‌شوی و قدم می‌زنی....

آب می‌ریزی روی مزارها و پای گل‌ها و با نگاهت آب می‌کنی این سنگ‌های سفید را...

دارم خیال می‌کنم تو را ای بانوی بی‌نشانه که سر می‌زنی به تمام بی‌نشان‌ها مبادا تنها باشند...