درتکاپوی چشمان منتظر پیرزنی خمیده،به رنگ های غبارگرفته ی خاک های این سرزمین می نگرم...میخواهم اما در بوی پلاو خون ونماز،بی پناه باشم...وشاید میخواهم درکنار سرخی سرو خیالم،با آن چشم های خیس همدردی کنم...اما دراین دیار،هنوز هم بوی زندگی می آید...بوی بهشت...بوی خدا...ومن باید درکنار بی خیالی ها دلم،با خیال خودم،پلاک های بی نشان را لمس کنم
هر پنجشنبه با ما همراه باشید
خواهران قطعه 44
برادران قطعه 50
از ساعت14 الی 18
