جانم به لب رسید مهدی‌ام دگر بیا...

هر کس که رفت دیدن صحن و سرای تو...

آتش گرفت سوخت وجودش برای تو...

گنبد شکسته بود و ضریحی نمانده بود...

افتاده بود پرچم و گلدسته‌های تو....

یادم نمی‌رود صف زوار خسته را...

تشته گرسنه تا بخورند از غذای تو...

آن گوشه‌ای که پله به سرداب می‌رسد...

پیچیده بود زمزمه ربنای تو...

خاکی‌تر از حریم تو آقا ندیده‌ام...

حتی پرنده پر نزند در هوای تو...

حالا دوباره اشک مرا در می‌آورد...

خاکی‌ترین حیاط ولی با صفای تو...

در لحظه‌های آخر خود می‌زدی صدا...

جانم به لب رسید دگر مهدی‌ام بیا...

ناله مزن دوباره چنین روضه پا نکن...

مهدی رسیده است پسر را صدا نکن...

خیلی عجیب از جگرت آه می‌کشی...

دیگر بس است گریه مکن ناله‌ها مکن...

خونی که ریخت از لب تو ارث مادری‌ست...

از خون دل محاسن خود را حنا نکن...

یاد سر بریده نکن حال تو بد است...

این خانه را به تشنگی‌ات کربلا نکن...

جان پسر به لب شده با دیدن رخت...

در پیش چشم او سر این زخم وا نکن...

بعد از تو روی شانه مهدی‌ست بار تو...

فکر غریب ماندن اصحاب را نکن...

اینجا اگر به بوی مدینه معطر است...

بوی بقیع و چادر خاکی مادر است...

هشتم ربیع، سالروز شهادت جانسوز امام حسن عسگری علیه‌السلام بر آقایمان مهدی فاطمه عجل‌الله و تمام شیعیان جهان تسلیت باد