207 شهید تازه تفحص شده بازگشته اند به میهن. خدا می داند، شاید تو هم در یکی از همین تابوتها ، به انتظار چشم های مادر و دست های پدر آرام گرفته ای...
____________________________
شهید بی مزار علی اصغر عباسی که در سن 27 سالگی و پس از شرکت در عملیات های مسلم ابن عقیل، والفجر1، والفجر8، کربلای 1، کربلای 5، نصر 7، والفجر 10 و بیت المقدس 4 عاقبت در عملیات بیت المقدس 7 در شلمچه آسمانی شد و پیکرش هیچ گاه شناسایی نشد.
خواسته بودی کسی برایت عزا برپا نکند و به سوگ ننشیند, خواسته بودی برای امام حسین علیه السلام گریه کنند که تو همیشه خواسته ای شبیه ابا عبدالله شهید شوی, لابد به خاطر همین آرزویت نه کفنی داشتی و نه مدفنی.
__________________________
شهید جاویدالاثر مهدی کوه پیما, در عملیات کربلای ۴, در سن نوزده سالگی به شهادت رسید و پیکر پاکش, هیچگاه دفن نشد.
امام کاظم - علیه السلام - فرمود:
چون به اطفال وعده‌ای دادید وفا کنید (و تخلف ننمائید)، زیرا کودکان گمان می‌کنند شما رازق آن‌ها هستید. خداوند برای هیچ چیز به قدر تجاوز به حقوق زنان و کودکان غضب نمی‌کند.
. «کافی، ج ۶، ص ۵۰»
*وعده دیدار پنجشنبه آخر سال در جوار گمنام‌های پر آوازه‌مان *
در نظر داریم در پنجشنبه آخر سال بر مزار هر شهید گمنام سبزه‌ای به نشانه رنگ سبز انتظار بگذاریم.
هرکدوم از دوستان تمایل به مشارکت دارد، از همین حالا اعلام و اقدام کند.
=================================
سهم هر کدوم از فدکی‌ها دو عدد سبزه کوچیک.
=================================
ان شاءالله ۲۸ اسفند ماه / پنج شنبه آخر سال/ قطعه ۴۴
آن مرد ها که در دل عالم یگانه اند
از امتداد خون "زنی" جاودانه اند . . .
از خاک چادرش همه صد کام می کشند
از کوچه ای اسیر تب گرم جاده اند . . .
در ذهن ماست که همه دم ایستاده اند
اما کنار حضرت زهرا (س) فتاده اند. . .
اولین قدم را که می‌گذارم و وارد می‌شوم، تفاوت را احساس می‌کنم حتی با یک وجب قبلش...
اینجا همہ چیز برایم مفهوم دیگری دارد، فرق می‌کند...
اینجا بهشت روے زمین است... و بالا‌ترین درجہ این بهشت براے من جایے است کہ از هیچ کس نام و نشانے باقی نمانده و همہ یکسان‌اند...
گویی همہ گم شده‌اند تا من و تو پیدا شویم...
قطعہ ۴۴ را می‌گویم...
نمی‌توانم اینجا را با قبرستان مقایسه کنم...
سکوت قبرستان مرا بہ وحشت می‌اندازد و اینجا آرامم می‌کند...
مگر سکوت با سکوت فرق می‌کند؟؟
پاسخی برای سوالاتم ندارم، فقط این را می‌دانم که:
رشتہ‌ای بر گردنم افکنده دوست..
می‌کشد هرجا کہ خاطر خواه اوست...
خورشید پنجشنبه که غروب می‌کند، چیزی در دلم فرو می‌ریزد...
انگار دست‌هایی آلودگی‌هایم را پاک کرده‌اند و من طاهر شده‌ام، ترس دارد شروع دوباره...
من هر پنجشنبه را به شوق اینکه بهتر شروع خواهم کرد، آغاز می‌کنم...
امروز هم در میانه غبارروبی این سنگ‌ها، وقت آبیاری گل‌ها، هنگام پررنگ کردن نوشته‌های روی مزارتان، حتی موقع خواندن زیارت عاشورا، تمام اندیشه‌ام این بود که چقدر همه‌مان پاک‌تر شده‌ایم درست مثل این سنگ‌های سپید...
گزارش کار امروزمان، پاک کردن دل‌هامان است که کاش تا هفته بعد، غبار غفلت نپوشانده باشدش...
آرام در این کوچه‌ها قدم میزنی، بالاسر هر مزار مکثی می‌کنی، چیزی زیر لب می‌خوانی، لابد زیارت عاشورایی آیه قرآنی....
هرچند دقیقه یک‌بار می‌نشینی روی یکی از همین نیمکت‌های سنگی، دست می‌گذاری روی پهلویت و دوباره بلند می‌شوی و قدم میزنی....
آب می‌ریزی روی مزارها و پای گل‌ها و با نگاهت آب می‌کنی این سنگ‌های سفید را...
دارم خیال می‌کنم تو را ای بانوی بی‌نشانه که سر میزنی به تمام بی‌نشان‌ها مبادا تنها باشند...
این هفته بچه‌های فدک دعوت شده بودند به نیم نگاهی تفکر از جنس عمار...
این هفته چشم‌هامان میزبان تصویرهایی بود که دغدغه را فریاد می‌کردند...
اگر خواستی حتی یکی از مستندهای کوتاه عمار را ببینی، در پس زمینه ذهنت، شکوه راهپیمایی ۲۲ بهمن را نگه دار...
در
چشمهات هم عکس سنگ مزار شهید گمنام باشد و در گلوت بغضی برای این همه خون؛
راستش را که بخواهی، پخش فیلم‌های عمار بهترین اتفاق این هفته بود و پخش
مستند زهرای بابا، بهترین بخش این اتفاق.
هنوز با خودم فکر می‌کنم، این همه خون ریخته برای آبیاری ذهن‌هامان را چطور پاسخ می‌دهیم اگر با دست دوستی به تبر داده باشبم؟
اگر اشک کاسه چشمت را پر کرد، اگر دلت لحظه‌ای لرزید، یادت نرود حتی همین مجال برای گریه را مدیون این خون‌ها هستیم.
از شما چه پنهان، زیارتعاشورامان را زیر باران خواندیم و در دلمان زمزمه کردیم «با توام آی حضرت باران، ظهر روز دهم کجا بودی؟»
جای همه‌تان خالی، این هفته بیشتر اندیشیدیم به برکت نگاه‌هایی که هنوز که هنوز است غروب‌های پنجشنبه بدرقه‌مان می‌کنند...
36 سال پیش اتفاق زیبایی رخ داد که هنوز هم هر سال به یمن وقوعش میهن‌مان سراپا شادی می‌شود.
این روز‌ها بیشتر از قبل فکر می‌کنم به اینکه ما چه کردیم تا آیندگان‌مان، از رخ دادنش مسرور باشند؟
شاید پاسداری از حماسه گذشتگان‌مان میراث خوبی باشد برای آیندگان...
بیا بهمن را همین طور پر از شادی شور به فرزندان‌مان بسپاریم....
«وعده ما فردا چهارشنبه ۲۲ بهمن رأس ساعت ۹ صبح جلوی متروی توحید؛»
معصومه یعنی عشق، یعنی استقامت
معصومه یعنی خواهر و دخت امامت
معصومه یعنی نور یعنی دل ربایی
معصومه یعنی فانی عشق خدایی
معصومه یعنی مغفرت یعنی عطوفت
معصومه یعنی لطف و احسان بی‌‌‌نهایت
معصومه یعنی دختر خیر البریه
معصومه یعنی یاسی از نسل فریده
معصومه یعنی عمهٔ جود وکرامت
معصومه یعنی آسمانی از شهامت
معصومه یعنی شیر زن در بیشهٔ عشق
نخل بلندی از بن و از ریشهٔ عشق
معصومه یعنی یاس باغ آل عصمت
معصومه یعنی کعبهٔ آمال عصمت
معصومه یعنی با برادر تا شهادت
معصومه یعنی جان سپردن بین غربت
معصومه یعنی زینب ثانی زهرا
معصومه یعنی قلب طوفانی زهرا
وفات حضرت معصومه سلام الله علیها بر تمام شیعیان تسلیت باد
این پنجشنبه با همه پنجشنبه‌ها فرق داشت.
باورت بشود یا نه، این هفته فدک بیش از هر وقت دیگری بوی زندگی می‌داد.
این پنجشنبه دو عاشق، آن همه شهید سفید پوش را شاهد خطبه عقدشان کردند.
این پنجشنبه به یمن میلاد ابالمهدی، شیرینی‌های تبرکی را تزیین کردیم و همه محبتمان به آل الله را کنارشان گذاشتیم تا به دست هر کس که می‌رسد، نشانه عشق و امید باشد.
این پنجشنبه دوستان زیادی برای بار نخست و ان شاالله همیشه، همراه‌مان شدند که شور و شیدایی‌شان، هوا را پر کرده بود ازهیجان.
این پنج شنبه همه چیز با قبل و حتی با آینده فرق داشت.
این پنجشنبه اگر گوش جانت را باز می‌کردی، صدای پای مردی را می‌شنیدی که آمده بود تا شادباش یاران صدیقش را بشنود...
این پنجشنبه حال همه‌مان خوب‌تر بود، حتی گل‌ها هم امروز بهتر بود...
هیچ وقت عکست تمیز نبود! آخر می‌دانی؟! روی شیشه عکس قاب شده‌ات رد
دستی همیشه نقاشی شده بود، دست مادری که بر سر پسر کوچکش کشیده می‌شد...
این بار هم که مادر آمد سلامی دهد و دستی بکشد شرمنده شد! چراکه روی رد دست‌ها جای لبهایی باقی مانده بود... هنوز عادتت سر جایش بود، دست مادر را بوسیده بودی...
زیاد خدا را یاد کنید، چرا که به یاد خدا بودن موجب آرامش دل‌ها و صفای باطن است.
برگی از سخنان شهید علیرضا نوری
شادی روح شهدا صلوات
چه زود می‌گذرد از بس شیرین است، انگار همین دیروز بود اما حالا 5 ماه از حضورمان در فدک می‌گذرد...
این هفته هم به عهد خود پایبند بودیم و برای خاکی شدن و پاک شدن به بهشت رفتیم...
آقایان برای غبارروبی به قطعه 28 رفتند و با همت‌شان قبور شهدا، برای ترمیم رنگ آماده سازی شد...
گل‌های قطعه 44 نیز به همت بانوان آبیاری شدند و همچنین غبار غربت را از شهدای گمنام برگرفتند...
مادر شهیدی که طی چند هفته از دور شاهد فعالیت فدکی‌ها بودند، داوطلبانه به جمع بانوان فدکی آمدند و از شهیدشان گفتند و از فعالیت فدکی‌ها ابراز خوشحالی و برای موفقیت‌شان دعا کردند...
همچنین جلسه‌ای در خصوص فعالیت کارگروه‌های فدک برگزار شد که در پی آن مراسم پرفیض زیارت عاشورا به همراه مداحی با معنویت ویژه‌ای برگزار شد...
جای خوشحالی ست که این هفته هنرمند عزیز آقای قاسم عوض بیگی در جمع فدکی‌ها حاضر شدند و دوستان جدیدی نیز به فدک پیوستند که ان شاءالله با شهدا مأجور باشند...
آزادی بیان دارند، البته با ادبیات خاص خودشان! آزادی بیان و حقوق بشر، حیف و میل می‌شوند اگر کسی نگاه چپ کند به عاملان!
پیامبری را به سخره می‌گیرند که پیروانش، از فرط رأفت، حتی تاب سر بریدن خروسی را نداشتند. همین قلب‌های رقیق، پر پر زدن رفقا را در آغوششان به تماشا می‌نشستند، اما محض دفاع از انقلابی که اصلا بوجود آمد برای احیای دین خاتم، پناه می‌بردند به خدا و چنگ می‌زدند به دامان همین مرد رحمة للعالمین.
و حالا، حق یک میلیارد و اندی مسلمان نیست که به خروش آیند؟ می‌شود ساکت بود؟
دنیا باید بداند مسلمان، سکوت نمی‌کند، غیور است!
اگر دیروز خون داد، امروز هم ابایی نیست! باید بشناسد خط قرمز‌ها را!
تجمع کردند، تا دنیا پنبه‌ها را از گوشش بیرون بیاورد. تا بداند داعش هیچ ربطی به اسلام ندارد و اصلا امت اسلام، خود زخمی تروریسم جهانیست!
تا دولت فرانسه بداند چه داغی بر دل پیروان محمد (ص) گذاشته است... تهران بشود یک تکه از این اقیانوس خروشان و خادمان فدکی شهدا هم، یک قطره. حل شوند در این موج غیرت. قدم‌هایشان همراه مردم حاضر در تجمع، که فریاد بکشند عاشق محمد (ص) ند و بیزار از معاندانش..
